Zenon Piotrowicz: Pracujemy na żywym organizmie

- Przemysł leśny w Polsce jest dosyć duży. Mówi się, że w naszym kraju leśnicy, pracownicy zakładów usług leśnych, tartaków, meblarni, celulozowni to grupa około 300 tysięcy osób. Reasumując, trudno jest pogodzić te wszystkie interesy związane z lasem, a taka jest dzisiaj rola leśnika - mówi Zenon Piotrowicz, z którym rozmawiał Robert Majchrzak.

- Proszę opowiedzieć nieco o historii srokowskiego nadleśnictwa.

- Historię nadleśnictwa można rozpatrywać w dwójnasób. Raz, to historia samego lasu, która sięga tysięcy lat albo i dłużej, dwa - historia samej administracji leśnej. Według przekazów, najstarsza taka administracja rozpoczęła działalność ponad 200 lat temu. Nie była to oczywiście jeszcze polska administracja, gdyż ta z oczywistych względów zaczęła się po drugiej wojnie światowej. Zaś historia Nadleśnictwa Srokowo, utworzonego z dwóch nadleśnictw - Kętrzyn i Gierdawy (dziś miejscowość Żeleznodorożnyj) rozpoczyna się w 1962 roku. Po drodze siedziba nadleśnictwa mieściła się między innymi w Markuzach.

- Czy dziś łatwiej czy trudniej pozyskać drewno niż parę dekad do tyłu?

- Na pewno jest inaczej. Dawniej pozyskiwano drewno wyłącznie siłą człowieka, dzisiaj jest to proces umaszynowiony, wykonywany przy pomocy urządzeń wartych miliony złotych. W naszym nadleśnictwie nie za bardzo możemy z takich maszyn korzystać, a wynika to z ukształtowania drzewostanu. Maszyny dobrze radzą sobie z sosnami, świerkami, które mają równe pnie - wówczas maszyna sama ścina drzewo, okrzesuje, okorowuje i tnie do pożądanego wymiaru. U nas 80 procent drzewostanu stanowią drzewa liściaste - dąb, olcha, brzoza i w tym przypadku wciąż najlepiej sprawdza się człowiek z pilarką. Jest to pewna trudność, gdyż zawsze tam, gdzie praca człowieka związana jest z używaniem urządzeń mechanicznych, występuje pewne ryzyko wypadków, chorób zawodowych.

- A jakie trawią Was problemy w codziennej pracy?

- Coraz trudniej jest pozyskać ludzi do pracy w lesie. Chociaż jesteśmy dobrym płatnikiem i rozliczamy się na czas, to jednak jest to ciężka, fizyczna praca. Poza tym leśnik, to dzisiaj ktoś, kto musi pogodzić kilka czynników w gospodarce leśnej. Pracujemy na żywym organizmie i po pierwsze musimy brać pod uwagę czynnik przyrodniczy - musimy dbać o las, aby znajdowały się w nim zwierzęta, grzyby, owady, itd. Po drugie jest to czynnik społeczny, czyli las, jako miejsce wypoczynku, gdzie ludzie jeżdżą rowerami, chodzą na grzyby. Trzeci czynnik to właśnie funkcja produkcyjna. Trochę jak w rolnictwie, tyle tylko, że w rolnictwie plon występuje po roku, a w lesie po stu latach. Przemysł leśny w Polsce jest dosyć duży. Mówi się, że w naszym kraju leśnicy, pracownicy zakładów usług leśnych, tartaków, meblarni, celulozowni to grupa około 300 tysięcy osób. Reasumując, trudno jest pogodzić te wszystkie interesy związane z lasem, a taka jest dzisiaj rola leśnika.

- Szerokim echem, nawet w skali kraju, rozeszły się Wasze problemy z dzierżawcą Wilczego Szańca. Widzi Pan szanse na korzystne dla Was rozstrzygnięcie tej sprawy?

- Staram się ocenić to wszystko bardzo obiektywnie i dla mnie sytuacja jest oczywista. Nie może tu być innego rozwiązania, jak korzystne dla nas zakończenie sprawy. Mamy do czynienia z nierzetelnym partnerem, który za ten rok nie zapłacił nam zupełnie, który pogarsza stan tego obiektu, który nie chciał współpracować z Ministrem Kultury, przez co zmarnował wiele szans na rozwój obiektu. Mam nadzieję, że gdy po zakończeniu spraw sądowych uda nam się przejąć Wilczy Szaniec, znajdziemy rozwiązanie, które doprowadzi, że będziemy z tego obiektu dumni, gdyż będzie on przyciągał jeszcze więcej turystów - bo są takie możliwości. Przed nami jeszcze kilka rozpraw sądowych. Najbliższa odbędzie się w styczniu, a najbardziej odległa w kwietniu. Myślę, że wszystko jest na pozytywnej drodze, chociaż jeszcze długiej.

- Latem uruchomiliście ścieżkę rowerową o charakterze edukacyjnym.

- To jest właśnie element naszej pracy, o którym mówiłem wcześniej. Udostępniając las promujemy zdrowy tryb życia, zachęcamy do korzystania z rowerów i pobytu na łonie natury. Już od wielu lat budujemy miejsca przyjazne społeczeństwu. Z naszej inicjatywy i funduszy na polanach powstały punkty widokowe, miejsca do odpoczynku, a przy drogach leśnych parkingi, place zabaw dla dzieci i wiaty, gdzie całe rodziny mogą przyjemnie spędzać czas. Muszę się pochwalić, że kilka dni temu otrzymaliśmy dwa certyfikaty twórców trasy Green Velo na nasze obiekty, zakwalifikowane jako miejsca przyjazne rowerzystom. Mowa tu o Zaczarowanej Polanie przy Wilczym Szańcu w Gierłoży oraz o Leśnej Szkole przy siedzibie Nadleśnictwa, gdzie turyści mogą zapoznać się z charakterem naszej codziennej pracy, a także podziwiać efekty pracy rzeźbiarzy, uczestniczących co roku w organizowanych przez nas plenerach.

- Proszę wskazać jakieś szczególne dla Pana miejsca w Waszym nadleśnictwie.

- Obszar nadleśnictwa zajmuje powiat kętrzyński i jeszcze cztery okoliczne powiaty. Jest to obszar 18 tysięcy hektarów. Siłą rzeczy występują na tym terenie różne ciekawostki. Dla mnie jednak najważniejsze są te miejsca, w których - gdy zaczynałem pracę leśnika w 1990 roku - osobiście sadziłem lub nadzorowałem sadzenie lasu. Teraz z nieukrywanym sentymentem obserwuję jak przez te 25 lat powstał już całkiem spory las.

- Jaki obszar lasów iglastych mamy na terenie Nadleśnictwa Srokowo i jakie gatunki drzew na nim dominują?

- Stosunek lasów iglastych do liściastych jest w naszym regionie odwrotny niż w pozostałych częściach kraju. Mamy 20, a może i kilkanaście procent lasów iglastych. W większości są u nas dębiny i drzewostany brzozowo- olchowe. Iglaków jest więc mało, w tym świerków, z którymi kojarzona jest tradycyjna choinka, jest najmniej.

- Dziękuję za rozmowę.

 

Zdjęcie: Zenon Piotrowicz. Fot. Robert Majchrzak