Nasi sąsiedzi: Czapla - tajemnicza i wyniosła

Czapla to gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny czaplowatych. W Polsce to niezbyt liczny ptak lęgowy, częściowo osiadły. Jej liczebność szacuje się na ok. 10 tysięcy par. Na naszych terenach możemy spotkać czaplę siwą i czaplę białą.   Długość ciała czapli siwej może osiągnąć nawet 100 cm, rozpiętość skrzydeł do 175 cm, a masa ciała do 2,3 kg. Ubarwieniem piór czapla siwa nieco przypomina żurawia. Sposób ułożenia szyi przez czaplę siwą może wydawać się  nieco nienaturalny, gdyż może ona bez trudu wyginać szyję dzięki specjalnej budowie kręgów szyjnych. W dwóch miejscach na szyi czapli występuje coś w rodzaju stawów. Co ciekawe - czaple siwe mają jednak problemy z wyginaniem szyi na boki. Nikt nie jest doskonały... Środowiskiem życia czapli siwej są płytkie wody przy jeziorach, rzekach, trzcinowiska i namorzyny. Czapla gniazduje zazwyczaj w pobliżu wód słodkich, a na wybrzeżach morskich pojawia się tylko zimą. Charakteryzuje ją bezszelestny lot, tajemnicza sylwetka i głos, który mógłby obudzić umarłego albo absolutny bezruch posągu. Jeśli kiedyś zobaczycie na niebie coś, co będzie wyglądało i odzywało się jak istota z najdalszej przeszłości Ziemi - to będzie czapla siwa. Bliskie spotkanie z nią to jak podróż w czasie... Czapla zawsze dostrzeże nas, zanim my ją zobaczymy. Najczęściej po prostu ucieknie. Przez ludzi prześladowana była od stuleci i to tylko dlatego, że tak jak my - lubi ryby. Ale przecież ma prawo je lubić... W starożytnej Grecji i Rzymie czapla poświęcona była bogu morza Posejdonowi/Neptunowi, a jej pojawienie zawsze uważano za pomyślną wróżbę. W sztuce chińskiej czapla (lu) przedstawiana jest zawsze z kwiatem lotosu (lien), których nazwy brzmią tak samo jak "droga" i "wchodzić pod górę", co łącznie tworzy przesłanie "krocz swoją drogą zawsze w górę". W średniowieczu pisano, że czapla brzydzi się deszczu i lata wysoko nad chmurami, zwiastując burzę. Unterkircher rozwijał to twierdzenie, pisząc: "Spośród czapli jedne są białe, inne popielate i szare: biel jest barwą niewinności, a szarość - pokuty." W starożytności Pliniusz twierdził, że czapla potrafi ronić łzy z bólu, a chrześcijaństwo uznało ją za symbol Chrystusa na Górze Oliwnej. Symbolizowała Chrystusa także jako ptak zjadający węże. Jej długi dziób miał świadczyć o wścibstwie i o tym, że "wszędzie wtyka swój nos", jednak z drugiej strony wyobrażano czaplę z białym kamieniem w dziobie, co miało symbolizować milczenie. Czaple z fotografii to mieszkanki okolic Cegielni i Wopławek, to tam można je spotkać najczęściej. Robert Marek Konieczka  

Fot. Robert Marek Konieczka